Ölüm kol geziyor dört bir yanda, öldükten sonra unutulmaktan korkuyorum. Bir yerde unutulduğun bile unutulacak diyordu. Bu söz içimi ürpertse de o zaman yaşamak lazım. Hatta söylendiği gibi hiç ölmeyecek gibi yaşamak. Bir yıl önce sebep arıyordum üzerime doğrultulduğunu düşündüğüm silahlar karşısında. Sanırım artık bilinmeyene doğru çıktığım bu yolculukta yaşamak için sebeplerim var. Aldığım dersler, koyduğum hedefler, yapmaktan hep korktuğum buna rağmen yaptığım ve yapacağım hatalarım, tadacak zevklerim ve bir o kadar da acı var. Daha bir sürü şey; görmek istediğim dünyanın öbür ucunda tanıdığım, tanımadığım insanlar var.
Anladım ki hep istediğimin aksine, doğarken bir uzay gemisi edasıyla yalnız başladığım bu yolculukta sadece belirli noktalara gelene kadar bir roket gibi bana eşlik edecek insanlar var. Şimdiye kadar bana eşlik edenlere teşekkürler, şimdiden sonra daha fazla rokete ihtiyacım olacak.
Neyse artık konuşma, yazma değil yaşama zamanı.
