Yalnızlıkların en zoru kalabalık içinde yalnız olmak, kimse fark etmez yalnız olduğunu. Dışarıdan bakıldığında yalnız değilsindir etrafında bir sürü insan bir sürü farklı mekan vardır. Ama en nihayetinde akşam kafanı yastığa koyduğunda yalnızsın. Kocaman bir yalnızlık, bir kara delik gibi içine çeker ta ki sen uykuya dalıp yalnız bir sabaha uyanana kadar. Sonra tekrar kalabalıklar ve bu döngü sonsuza kadar devam eder.
Kendimi yalnız ve başarısız hissediyorum. Başardığım bir sürü şey var. Fakat başarmak isteyip başaramadığım şeyler can yakacak cinsten. Başarısızlık da yalnızlık getiriyor. Her ne kadar yanlış olduğunu bilsem de toplum bizi sürekli bir başarıya mahkum etti. Sonu olmayan sürekli her konuda başarı, başarı, başarı.
Peki ya eğlence, o nerede. Mutluluk da onun yanındadır kesin. Ben yalnızlık ve başarısızlıklar ile kös kös otururken mutluluk eğlenmekte.
