Geçen gün internet üzerinden Kamerun'lu bir kız ile tanıştım. Adını arada sırada belgesellerde duyardım fakat hiç orada yaşan biri ile tanışmamıştım. Kamerunun afrikanın en alt kısmında bir yer olduğunu başkentinin denizle kıyısı olmadığını en büyük şehirlerinin istanbul kadar boğaza nazır olmasa da deniz ile kıyısı olduğunu öğrendim.
Uzun süredir kimse ile ingilizce sohbet etmiyordum. Güzel bir tecrübe oldu. Herkesin türk olduğu bir yerde neden ingilizce konuşasın ki.
Bir hafta kadar sohbet ettik. Kız sürekli ne zaman tanışacağız diye sordu. Geçiştirdim. Sonunda ağazındaki baklayı çıkardı. Türkiyeye gelmek istiyormuş. Çok erken birbirimizi tanımıyoruz vs derken seninle bir daha görüşmek istemiyorum diyerek görüşmeyi kesti.
Ben tek başıma ülke dışına çıkmaya cesaret edemezken, kız Kamerun'dan Türkiye'ye gelip benim yanımda kalma hayali kuruyor. Cesaretinden dolayı tebrik ediyorum. Ülke dışına tek başıma çıkamama cesaretsizliğimden dolayı da kendimi kınıyorum.
20 Temmuz 2015 Pazartesi
Geç de olsa öğreniyorum hayatı
Bir yalnızlık türküsü tutturmuş gidiyorken dün ilk defa araba ile 350 km tek başıma yol alınca farkettim. Aynı yolu daha önce motosiklet ile de gitmiştim. Üstelik araba ile 4 saatte gittiğim yolu motosikletle 8 saatte gitmiş. Bolca yemiş, içmiş, adrenalin dolu dakikalar geçirmiştim. Araba ile gidindetek derdim yokuş çıkarken motor devrinin düşmesine neden olan öncedeki sürücüler oldu.
Yine hazır yalnız kaldım. Yalnızlık hakkında düşüneyim derken farkettim. Evet, yalnızdım, evet bu bana biraz koyuyordu. Fakat bunu insanlar sürekli yapıyor hiç de gocunmuyorlardı.
Yazması bile zor geliyor fakat otuz yaşına geldim. Yalnızlık hakkında yazmayı da bırakıyorum. Ne şiir ne yazı. Belki hikayelerimin içinde biraz kullanabilirim. Sonuçta yalnızlık da hayatın geçirilmesi gereken bir evresi.
Yine hazır yalnız kaldım. Yalnızlık hakkında düşüneyim derken farkettim. Evet, yalnızdım, evet bu bana biraz koyuyordu. Fakat bunu insanlar sürekli yapıyor hiç de gocunmuyorlardı.
Yazması bile zor geliyor fakat otuz yaşına geldim. Yalnızlık hakkında yazmayı da bırakıyorum. Ne şiir ne yazı. Belki hikayelerimin içinde biraz kullanabilirim. Sonuçta yalnızlık da hayatın geçirilmesi gereken bir evresi.
3 Temmuz 2015 Cuma
Yanlız fobisi
Onlarca yanlızlık konulu yazıya birini daha ekleyelim.
Yanlızlık fobim oldu. İşin kötüsü peşimi de bırakmıyor. Sanki ismini anınca yanında biten bir yaratık.
Bu gün iş hayatımda da yanlız kalalı bir ay oldu. Yanlız çalışmayacağım iş arıyorum. :)
İşden ayrılma sebebim tek çalışmak olunca insanlar biraz garip karşılıyor.
Ben sevmiyorum yanlızlığı fakat o beni çok seviyor olsa gerek ki paçamı bırakmıyor
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)